Standardowa biała laska jest niezbędną pomocą dla wielu osób niewidomych i niedowidzących. Nie zmienia się od dziesiątek lat i do tej pory nie oferowała zbyt wielu niedrogich, a jednocześnie nowoczesnych ulepszeń. Teraz jednak grupa naukowców postanowiła to zmienić.
Zespół badaczy, pożyczając technologię zaprojektowaną dla pojazdów autonomicznych, opracował samo nawigującą inteligentną laskę. Jest ona w stanie identyfikować przeszkody w otaczającym środowisku i bezpiecznie odsuwać od nich swojego użytkownika. W trakcie testów okazało się, że ta inteligentna, ulepszona laska dla niewidomych jest w stanie zwiększyć prędkość chodzenia ochotnikom z dysfunkcją wzroku o 18 procent. Dla 250 milionów ludzi na całym świecie, którzy na co dzień borykają się z problemami ze wzrokiem, ta technologia wspomagająca może oznaczać poważny wzrost jakości ich życia.
Inżynier Patrick Slade z Uniwersytetu Stanforda w Kalifornii powiedział, że „chcieliśmy czegoś bardziej przyjaznego dla użytkownika niż tylko białej laski z czujnikami. Czegoś, co nie tylko powie Ci, że na Twojej drodze znajduje się jakaś przeszkoda, ale także powie Ci, czym jest ten obiekt, a następnie pomoże Ci go obejść.” Na naszym blogu wielokrotnie pisaliśmy o ułatwieniach dla osób z niepełnosprawnościami, związanych z nowymi technologiami. Poruszaliśmy ten temat m.in. w artykule „Technologie mobilne pomocą w funkcjonowaniu osób z zaburzeniami”.
Laska dla niewidomych wykorzystuje najnowsze technologie autonomiczne
Inteligentna laska opiera się w dużej mierze na technologii LIDAR (Light Detection and Ranging), która wykorzystuje lasery do wykrywania obiektów i odległości. Czujniki wspólne dla smartfonów – GPS, akcelerometry, magnetometry i żyroskopy – śledzą pozycję, prędkość i kierunek poruszania się użytkownika.
Po stronie oprogramowania laska wykorzystuje kilka algorytmów sztucznej inteligencji, w tym technologię jednoczesnej lokalizacji i mapowania (SLAM). Jest to sposób na budowanie mapy nieznanego obszaru przy jednoczesnym śledzeniu lokalizacji użytkownika.
Na czubku laski znajduje się zmotoryzowane, wielokierunkowe kółko, które może zmienić skierować osobę chodzącą w jedną lub drugą stronę, a nawet jest w stanie poprowadzić użytkownika do miejsca docelowego, takiego jak na przykład kawiarnia. Zupełnie jak w przypadku w smartfona lub nawigacji samochodowej.
Informatyk Mykel Kochenderfer, również z Uniwersytetu Stanforda, powiedział, że „chcemy, aby ludzie mieli kontrolę, ale jednocześnie zapewnić im odpowiedni poziom delikatnych wskazówek. Tak, żeby mogli dotrzeć tam, gdzie chcą, tak bezpiecznie i wydajnie, jak to tylko możliwe.”
To nie pierwszy raz, kiedy technologia została wykorzystana w inteligentnych laskach, ale obecnie istniejące modele są ciężkie i bardzo drogie. Nowy model jest lekki i może być dostępny już za kilkaset dolarów. To mniej niż jedna dziesiąta kosztu niektórych istniejących inteligentnych lasek dla niewidomych.
Laska dla niewidomych, zbudowana przez nich samych
Laska została opracowana z pomocą osób niewidomych i niedowidzących, którzy jak powiedzieli naukowcy z Uniwersytetu Stanforda, dali „niesamowitą informację zwrotną”. Wiele decyzji dotyczących projektowania i nawigacji zostało podjętych na podstawie opinii tych, którzy faktycznie będą korzystać z urządzenia na co dzień.
Na razie laska dla niewidomych jest ciągle prototypem badawczym. Zespół stworzył swój projekt na zasadach open-source. To oznacza, że każdy, kto ma niezbędną wiedzę i materiały (które kosztują około 400 dolarów), może zbudować własną wersję inteligentnej laski i pomóc w jej rozwoju.
Kochenderfer powiedział, że „chcieliśmy zoptymalizować ten projekt, aby ułatwić jego powielanie i obniżyć koszty. Każdy może pobrać cały kod źródłowy, listę materiałów i schematy elektroniczne. Wszystko za darmo”. Wyniki badań opublikowano w magazynie naukowym Science Robotics.
Inteligentne urządzenia, w tym takie noszone na co dzień, to temat, który bardzo nas zajmuje na naszym blogu. Pisaliśmy o nich wielokrotnie, na przykład w artykule „Elektronika noszona, czyli współczesne trendy na podłożu transmisji bezprzewodowej”.
Źródło: Science Alert i Stanford University